donderdag 2 oktober 2008

Dé Studie.

Oké, vooruit, nog een post.

3 september was de dag der introductie aan de Universiteit Utrecht. Mijn kladblok en ik zaten keurig op tijd in de afgesproken collegezaal te wachten op wat komen ging. Aangezien ik een relatief kleine pre-master volg werd de hele groep bij elkaar gezet. Allemaal leuke mensen; jong, trendy en reislustig, net zoals ik. Raar, maar ik had gerekend op geitenwollen sokken, jongens met warrig of ontploft haar (alhoewel we er daar een exemplaar van hebben) en meiden met wandelschoenen type B (of misschien zelfs wel C) en een rugzak van Nomad. Allemaal geslaagd in het vermijden van de concrete zaken des levens, dat type. Maar dat is dus niet zo, ...warempel, het zijn allemaal heel normale mensen, net zoals jij en ik.
Tijdens de introductiedag kregen we te horen dat de Universiteit niet alleen je sociale status zou verhogen, maar dat het ook nog eens ontzettend zwaar en moeilijk was. We kregen te horen dat we geacht werden keihard te leren en als we dat niet deden was dat pech en helemaal onze eigen verantwoordelijkheid. We waren immers geen kleine kinderen mee en als we aan het handje genomen wilde worden dan was daar (waar?) de deur. En als we toch besloten om te blijven moesten we onszelf wel aanleren om heel moeilijke woorden te gaan gebruiken, want het was niet de bedoeling dat de koffiejuffrouw in de kantine zou gaan begrijpen waar wij ons over bogen. Goed, ik dik het een beetje aan. Mensen die me kennen weten dat ik alles aandik of juist aandun, omdat dat de enige wijze is waarop ik mijn chaotische bestaan in termen van zwart en wit overzichtelijk kan maken. Maar eigenlijk kwam het praatje wel hierop neer, ...de coordinator van de pre-master wilde wel een zeker punt (dit punt) duidelijk maken.

Het heeft trouwens wel gewerkt. Nog voor aanvang van mijn eerste hoorcollege Methoden en Technieken had ik alle stof gelezen, alle (proef)opdrachten gemaakt en alle theorievragen uit het boek verwerkt. Tot op de dag van vandaag ben ik goed bij, ik lever al mijn opdrachten netjes in en ik heb zelfs al een 8 gehaald voor de eerste opzet van een fictief onderzoek! Het heeft me wel wat stress gekost hoor! Ik zou liegen als ik zou vertellen dat dit niet zo was. Vooral de eerste twee weken vroeg ik me wel eens af: Jezus Karin, wat heb je jezelf nu weer op de hals gehaald? Maar dat gevoel is weg, omdat ik er langzaam maar zeker van overtuigd begin te raken dat ik dit niveau wel aankan. Dus: relaxt, stress staat alleen maar in de weg!

xxx

Vakantie Italië

Lieve mensen,

Twee maanden sinds mijn vorige post alweer. Wat gaat de tijd toch snel! Een flinke twee maanden terug werkte ik nog bij MEE Rotterdam en trachtte ik hier mijn georganiseerde chaos op geheel eigenwijze wijze inzichtelijk te maken voor mijn opvolger. Poeh hé, dat was me een klus! Ondertussen waren Joost en ik druk in de weer met de voorbereidingen voor onze vakantie (lees: inkopen doen). Inmiddels, tja, heeft MEE me (naar ik verwacht) vervloekt, zit onze vakantie er op en ben ik aan de studie begonnen. SODEJU! Maar dat komt allemaal later, ...want eerst: de vakantie!

Met ons auto'tje genaamd "Deukie" reden Joost en ik 4 augustus richting buitenland. Nog niet echt een heel concreet idee waarnaartoe, maar ergens rond de grens Frankrijk-Duitsland besloten we om een nachtje te kamperen in het Zwarte Woud. God, ik vraag me af hoe iemand zo'n duistere naam bedacht voor zo'n lieftallig landschap. Maar inmiddels weet ik dat deze naam door de Romeinen bedacht is en dat zij op een andere en wellicht meer duistere plek kampeerden dan wij deden. Das Schwarzwald, jawohl! We stonden in het dorpje Badenweiler. 's Avonds een klein wandelingetje gemaakt naar het -beroemde, ...schijnt- Kuuroord en 's morgens aten we het lekkerste brood ever! Ik vond Duitsland erg leuk! Ik ben eigenlijk nooit verder gekomen dan grote steden als Berlijn en Munchen en hierdoor had ik een beetje het idee gekregen dat Duitsland vergelijkbaar was met Nederland. Dan merk je ineens, door in zo'n dorpje rond te struinen, dat Duitsland toch wel degelijk een heel ander land is. De natuur, de bepaalde rust en ongedwongenheid die er heerst. Heel mooi eigenlijk!
We reden de volgende morgen door naar Zwitserland, brachten de middag door in het prachtige Bern en kampeerden de dagen erop bij Interlaken tussen twee prachtige meren (en aten wederom het lekkerste brood ever!). Interlaken ligt middenin de Alpen en, ondanks de regenbuien en soms de kou, heerst er een héérlijk klimaat!
Een paar dagen later zaten we in Italië (gereden via de Sustenstrasse en de Gotthardpas!) en hier hebben we de resterende weken doorgebracht. Een klein overzichtje:
- San Felice del Benaco, aan het Gardameer
- dagje Verona
- Sovicille in Toscana!!!
- DagjeS Sienna
- wijnproeven bij Dievole
- De Abdij van San Galgano
- de Adriatische kust! (Pesaro)
En toen met een enorme omweg, via west-Italië en Frankrijk (paar nachtjes bij pa en ma) terug naar Nederland. Stand op de teller? 6000 (!!!) kilometer!

Foto's

We zijn nu alweer een dikke maand thuis dus het vakantiegevoel is inmiddels verdwenen, maar we kijken terug op een fantastische vier weken! We hebben een heel fijne, relaxte vakantie gehad. Alles zat mee; ...de auto, het weer, de campings, het eten (!!!) etc, maar het was vooral heel fijn om samen on the road te zijn. De afgelopen jaar is erg dynamisch geweest door mijn verhuizing, het plan om samen te gaan wonen -gevolgd door de verhuizing van Joost en de aanschaf van nieuwe spullen - en de voorbereidingen voor de studie. Nu staat alles op de rails en de vakantie was een symoblische start van ons nieuwe leventje samen. Joost en ik zijn een heus team! :)

dinsdag 29 juli 2008

<3


Nog een foto'tje van de bruiloft in Brussel!

Muis!

Joost en ik hebben een kat. Of, nou ja, eigenlijk heeft onze overbuurjongen een kat. Maar Muis woont bij ons achter het hek, daar waar de fietsen staan (en daar waar de sjappies hun oude wagens pimpen, snappie?). Goed, daar woont Muis dus.

Ik ben Muis zeer dankbaar, want dankzij haar mooie verschijning en haar aanhankelijke en speelse gekroel en geknor is Joost ineens van alle katjes gaan houden. Dat betekent dat ik dalijk een nest mag adopteren. Joost is gek op Muis, ...al doet 'ie wel steeds alsof Muis eigenlijk een pup is. Hij geeft 'r gemoedelijke klopjes op haar zij en is vervolgens verbijsterd als Muis 'm eens even lekker in zijn vinger bijt. Als Joost Muis roept -MUIS!- zou je gaan geloven dat Muis een vervelende, eigenwijze Labrador is die nu al voor de derde keer is wegglopen. Maar weet je, Muis luistert ernaar. Ze komt braaf aangedarteld als Joost haar commandeert te komen, parmantig en nieuwsgierig als ze is. Maar dat kan ik 'r niet kwalijk nemen, ...ik loop ook altijd warm als Joost zijn natuurlijk overwicht in de strijd gooit. :)

Een paar dagen geleden liep Muis 's avonds met ons mee de trap op, zo het portiek in. We hadden het natuurlijk niet moeten doen, maar we waren allebei zo ontroerd en nieuwsgierig naar wat ze ging doen, dat we het lieten gebeuren. En toen ineens liep ze door de keuken, naar de slaapkamer en via de woonkamer weer terug. Tot ik haar eruit zette. Toen ging ze voor de deur zitten, zo zielig. Stiekem hebben we het hele circus toen nog een keertje herhaald...

Wij hebben dus een kat. Muis. En Muis is van helemaal niemand, maar toch wel een beetje van ons...

hoeren en imams

Gistermorgen bladerde ik door de Viva en stuitte ik op een artikel over een zogenoemde "Nederlandse moslima". Een Hollandse meid die zich, als je het artikel moet geloven, langzaam maar zeker bekeert tot de Islam, uiteindelijk een hoofddoek gaat dragen en met een Marokkaanse imam trouwt. Deze imam kwam overigens pas later in beeld; de -anonieme- moslima werd namelijk gekoppeld door een -wellicht eveneens- Islamitische buurvrouw. Intrigerend. Wat beweegt iemand om uit vrije wil een dermate beperkend geloof na te leven? Wat moet er met je gebeurd zijn voordat je de keuze maakt om het leven van dansen, feesten en drinken achter je te laten en in te ruilen voor een bestaan waarin je hals en haren kuis bedekt en niet meer uitbundig en voluit zult lachen op straat? Wat is er gaande in je hoofd als je leeft naar het idee dat het enige juiste is om bedeesd naar de grond te kijken tijdens een bezoek aan de (Halal) slager? Je maakt één keuze waarmee je vervolgens je keuzevrijheid drastisch inperkt. Goed, er zijn tal van voorbeelden te noemen waarin een meisje min of meer onder druk gezet wordt door een moslim-vriendje. Omdat de jongen dit nu eenmaal van haar verlangt, omdat het de enige manier is waarop hij zijn meisje kan "verkopen" bij zijn vrienden of familie. Het meisje zou dit dan bijvoorbeeld kunnen doen uit angst om hem kwijt te raken, of omdat ze hem wil laten zien dat ze heus wel een goed meisje is en niet de hoofddoekloze hoer die zijn gemeenschap in haar ziet. Voor moslimmeiden van origine is het een heel ander verhaal; zij ervaren soms zélf die familiedruk en het gebrek aan eigenwaarde, kunnen te maken krijgen met minachting of zelfs verstoting wanneer ze zich niet als een goed meisje weten te presenteren. En voor een individu zo sterk verbonden en gehecht aan een wij-cultuur is dit een ramp. Voor deze groep is het dus een heel ander verhaal. Het meisje uit het artikel is echter door niemand onder druk gezet. Tussen de regels door lezend begreep ik dat we hier te maken hadden met een ex-hooligan. Niet zomaar een hooligan, maar één van ADO Den Haag (en dat schijnen de ergste te zijn). Voordat zij de geloofsgetuigenis uitsprak ("Ik getuig dat niets of niemand heeft het recht aanbeden te worden, behalve Allah en ik getuig dat Mohammed de boodschapper van Allah is", ...that's pretty much all it takes!) dronk ze zich klem met haar matties, had ze schijt aan haar ouders en vocht ze voor haar kluppie. Ze liep waarschijnlijk in korte truitjes rond en had seks met andere ADO-rakkers. Maar nu heeft ze haar leven gebeterd, ...ze heeft afstand genomen van haar zondige leven en Allah om vergiffenis gevraagd voor haar fouten van toen. En Allah vergeeft, natuurlijk, want Allah vergeeft alle zonden van zijn dienaar indien zijn dienaar oprecht om vergiffenis vraagt. Behalve dan die enkele stakkers in Iran. Die zullen boeten, of ze nu oprecht om vergiffenis gevraagd hebben of niet en of ze nu negen jaar oud zijn of niet. Maar die hebben het dan ook wel heel bont gemaakt! Och, ...'t is toch echt allemaal wat we er zelf van willen maken he?

Onze bekeerde hooligan gaat trouwens nog een stuk verder. Binnenkort verhuist ze naar Saudi Arabie, vertelt ze. Ze wil daar Arabisch gaan studeren en vervolgens met man en inboedel naar Marakesh in Marokko afreizen om daar een gezin bestaande uit, pakweg, 19 kinderen te stichten. Dat is dan wel weer romantisch, zou je denken. Die kinderen zijn natuurlijk helemaal vrij om te doen en laten wat ze willen, maar ze stelt wel dat ze graag zou zien dat ze allemaal zouden "geloven wat zij gelooft". In elk ander geval zou ze liever sterven, want wat heeft het leven nog voor zin als je bloedeigen kids niet geloven dat Mohammed de boodschapper van Allah is. Ik bedoel maar. Nederland noemt ze verachtelijk, een plek waar niemand zijn of haar kinderen zou moeten laten opgroeien, omdat we hier blootgesteld worden aan zondige verleidingen zoals alcohol en seks. Ik geloof dat we op dit punt mogen stellen dat het kind niet goed bij haar bedekte kop is. Opmerkelijk dat de gelovigen die pas later bekeerd zijn toch altijd de meest fanatieke en krankzinnige van het stel zijn. Bijna alsof ze geloven dat extremistisch gedrag hun ongelovige en zondige bestaan van eerder zou kunnen compenseren.
Het einde van het artikel nadert inmiddels en dan komt het: Anonieme moslima concludeert dat ateïsme het grootste dieptepunt is. Ze stelt dat je nog beter Christen kunt zijn dan ateïst. Immers, als ateïst geloof je nergens in en waar kun je dan nog op vertrouwen? En eerder verkondigde ze nog dat niets of niemand het recht heeft aanbeden te worden, behalve Allah... Kun je als mens dan niet beter helemaal niks en niemand aanbidden in plaats van het verkeerde?
(...)
Leuk he? (of eigenlijk helemaal niet)
Dit meisje is niet gebrainwashed, ze is niet onder druk gezet door familie of bedreigd door manlief. Dit meisje weet waarschijnlijk nauwelijks wie Profeet Mohammed is en de Koran ligt nog steeds ongelezen op haar nachtkastje. Ze kiest echter voor een leven van veiligheid en zekerheid, aangezien ze niet in staat is om haar eigen grenzen te stellen en om haar eigen leven richting te geven. Ieder zijn ding, maar wat mij betreft: zeer zonde, ik hoop écht dat ze zichzelf vindt voordat het te laat is.

Ik gooi het nu over een andere boeg, maar dit is tevens een punt wat ik kwijt moet: de hoofddoekjes. Het lijkt bijna een trend te worden. Terwijl de integratie in Nederland écht toeneemt kiezen steeds meer moslimmeiden er zélf voor om een hoofddoekje te dragen. Ik zie meiden achter de kassa bij de Albert Heijn wisselend met en zonder hoofddoek verschijnen. Ik zie moeder en dochter op straat lopen, moeder zonder hoofdoek, dochter mét. Joost kan zich daar enorm over opwinden, over hoofddoekjes, stelt dat het dragen van een hoofddoek simpelweg symbool staat voor onderdrukking en onderdanigheid. Moslims zelf ervaren dat niet zo, ...zij stellen juist dat het dragen van een hoofddoek respect afdwingt, omdat vrouwen op deze wijze niet als een lustobject beschouwd (kunnen) worden. Zij stellen dat wij onze vrouwen juist als hoeren tentoonstellen door ze in hotpants over de AutoRAI in Amsterdam te later paraderen. Tja, daar zit toch ook een kleine kern van waarheid in.
De eeuwenoude gedachte achter de hoofddoek is de overtuiging dat de vrouw haar schoonheid voor de man moet verbergen, opdat hij haar niet als een ontembaar wild beest zou bespringen. (Wie vormt er in dit verhaal dan het zwakke geslacht, overigens?). Maar tijden zijn veranderd. Ook moslimmannen zijn geen wilde beesten meer en jonge meiden staan steeds minder onder de druk van hun familie. In de wereld van moslimmeisjes, -en ja, ik heb een klein onderzoek verricht-, lijkt het dragen van een hoofddoek nu iets heel anders te vertegenwoordigen. Het lijkt symbool te staan voor vrijheid: vrijheid van meningsuiting, vrijheid van godsdienst, vrijheid van keuze en identiteitvorming.
Tegenwoordig lopen meisjes hand-in-hand met een lover, dragen ze laarzen onder rokjes, ...én een hoofddoek. Collega's van mij werken met moeilijk opvoedbaar tuig, ...mét hoofddoek. Maar zeg eens eerlijk. Hoeveel Nederlanders staan tijdens Pasen nog stil bij Here Jezus in plaats van bij de Heilige Paashaas en diens eieren? Hoeveel mensen halen een kerstboom in huis en beschouwen de groene vriend als een vruchtbaarheidssymbool? Hoeveel vrouwen trouwen in een witte jurk en zijn daadwerkelijk nog maagd?!! Hoeveel eeuwenoude tradities hebben wij bewaard zonder überhaupt bij de oorsprong stil te staan?
Ik wil niks idealiseren hoor, want laat ik eerlijk zijn: ik vind hoofddoekjes belachelijk, ik zou er nog niet dood in gevonden willen worden. Ik ben voor de vrijheid der natuur, ...voor de vrijheid van laten-zien-wat-je-in-huis-hebt-want-het-mag. De seksuele revolutie, WIEHOEEE! Maar halfnaakt naast de nieuwe Fiat op de beurs gaan staan omdat die snelle jongens daar zo heet van worden en misschien wel sneller een Fiat aanschaffen, of je buurjongen pijpen voor een Breezah, gaat me ook net wat ver. Daar ligt de grens tussen een gezonde dosis eigenwaarde en jezelf overschreeuwen -"I don't give a damn roepen omdat je dan zo vrij en heel-erg-stoer overkomt!". Voor mij is de stap naar Breezah-seks overigens een miljoen keer groter dan voor een overtuigd moslimmeisje met een hoofddoek. En dat is mijn punt. Later we allemaal niet vergeten waar we vandaan komen, ...en waar de ander vandaan komt. Laten we ieder zijn eigen proces in zijn eigen tempo laten doorlopen en elkaar niet veroordelen. Alleen door mensen en dingen in perspectief te zien kunnen we echt tolerant zijn. En dan komen we er echt wel. Ik maak me er niet zo druk over.

woensdag 23 juli 2008

Studeren

Dat studeren aan de universiteit anders is dan studeren aan de hogeschool wist ik al. Er zijn mensen die beweren dat het niveau van de uni helemaal niet hoger is dan dat van het hbo, dat het alleen maar meer theorie biedt en meer leeswerk inhoudt. Daar geloof ik dus niks van, volgens mij wordt die theorie bedacht door mensen die zich er nooit aan hebben willen wagen of wiens kinderen het nooit gehaald hebben. Nee, het zal zeker weten blokken worden. Ik ben er achter dat mijn colleges danwel in het Nederlands worden gehouden, maar dat alle boeken en readers gewoon lekker in het Engels geschreven zijn. Even een gevalletje van "hm", maar voor een Cultureel Antropologe op reis kan het Engels nooit van voldoende niveau zijn. Dit weet ik nu: Ik zal elke dag drie uur aan het reizen zijn, maar dat is niets vergeleken met de 22 uur vliegen naar Australië. Ik moet blokken, keihard studeren ín het Engels. Waarschijnlijk is het ook handig als ik ergens volgens schooljaar begin met een intensieve cursus Spaans. Misschien is het zelfs handig om tussen mijn pre-master en masterjaar een paar maanden in Spanje te vertoeven en de taal te leren alvorens ik mezelf naar Zuid-Amerika begeef om daar onderzoek te doen binnen Indianenstammen.
Há, ik loop weer eens enorm op zaken vooruit.

Wat ik namelijk nú vooral merk tijdens de voorbereidingen van het studeren aan de uni is dat ik álles zelf moet doen. Geen boekenlijst, geen persoonlijk rooster en geen brief met het programma van de introductieweek. Ik moet me zélf inschijven voor cursussen en tentamens en als ik daar te laat mee ben dan heb ik lekker pech. Och. Als ik dalijk eenmaal begonnen ben, rondstruin op De Uithof en met lotgenoten optrek, dan zal alles zich vanzelf wel wijzen. Dat weet ik zeker. Maar nu is het echt even een gevalletje van "hm"! :)

dinsdag 22 juli 2008

Buena Vista!

Afgelopen vrijdag kreeg mijn vader dan eindelijk zijn vaderdagcadeau! Met de hele familie zijn we naar De Waerdse Tempel in Heerhugowaard afgereisd om daar het Buena Vista concert bij te wonen. En het was grandioos, een heus feest en een heel leuke avond! :)
Onderweg zijn we gestopt bij dat amazing foodcomplex langs én boven de snelweg richting Amsterdam. Misschien ken je 't, ...er zit een Burger King, Macdonald's, KFC, La Place en je kunt er wokken, steaken en barbeknoeien. Whatever. Wij hebben allemaal een kippie op bij KFC, ...en toen nog ijs van de King!
Het concert was fantastisch! Joost had ze eerder gezien tijdens North Sea Jazz, maar voor de rest van ons was het nieuw. Samen met Erik en Joost stond ik helemaal vooraan, -dichterbij kon simpelweg niet-, en daardoor hadden we continu contact met de band! De band was trouwens heel groot, bestond uit één zanger en twee zangeressen en verder uit tientallen blazers, toetsen, drums en gitaren. Als klap op de vuurpijl werd Joost het podium opgevraagd om te dansen (salsa, uiteraard) met de jongste zangeres en dat deed hij met volle overgave en zonder enige aarzeling. Lachen, mijn liefie ineens on stage! Ook Erik was de pineut toen diezelfde zangeres tijdens een flirterig, langzaam nummer vooraan het podium neerhurkte op zoek naar de hand van een man om het plaatje compleet te maken. Ik was uiteindelijk degene die vrijwillig deelnam aan een polonaise door de hele zaal, eindigend op, jawel, het podium. Haha, en dan sta je daar ineens voor een zaal met 800 man je danspasjes uit te voeren. Ik ging al het hele concert uit mijn dak, maar op dat moment supreme ben ik ineens mijn gevoel voor ritme kwijt! :)

Zaterdag ben ik met Sija en Joost naar Gay Palace gegaan (wederom een fantastische avond) en de hele zondag hebben we gaar en wat na-katerend doorgebracht. Dat zijn eigenlijk de allerbeste zondagen: uitslapen, wakker worden (en enigzins een kater ervaren, nog een beetje uitslapen), ontbijten en douchen en de rest van de dag rondstruinen en koffie drinken. Zo'n zondag kook je NOOIT en te nimmer, maar bestel je gewoon lekker lui eten vanaf de bank. Punt. We zijn die dag even langs Ahoy gegaan om daar de mislukte Mystic Fair bij te wonen. Concert gezien van A New Dawn (O mijn god, hoe durven die gasten zichzelf on stage te vertonen?! STOP nu onmiddelijk met spelen, ...stoooooooop, please!) en van The Dreamside (was dan weer erg leuk!).
Die avond zijn Joost en ik langs De Griek (vanaf nu een begrip in ons leven) gegaan, hebben we de halve lijst voorafjes van de menukaart besteld om mee naar ons huisje te nemen. We hebben heerlijk samen op de bank gelegen, dvdtje aan en de salontafel -beladen met Griekse (lekkere!) hapjes- helemaal naar ons toe getrokken. Het leven kan zo heerlijk zijn! :)
Op naar volgend weekend!